🎫On Sale: 13 juni 16:00 uur
Wayne Graham is de laatste jaren wellicht bij sommige mensen op de radar verschenen. De band, bestaande uit twee broers, Kenny (zang, gitaar) en Hayden Miles (drums, zang), brengt de fijnste Americana voort, geproduceerd in een kleine studio in de kelder van hun ouderlijk huis in Whitesburg, een grotendeels afgelegen stadje met 2000 inwoners in oostelijk Kentucky. De twee broers delen de songwriting en het arrangeren van de nummers en spelen de meeste instrumenten zelf. De live-formatie bestaat uit een vijfkoppige band met alle toeters en bellen. Tot nu toe heeft Wayne Graham vijf albums uitgebracht. “Mexico” (2016), “Joy!” (2018) en de collectie “Songs Only A Mother Could Love” (2019) zijn relatief rootsy en aards, terwijl “1% Juice” (2020) de progressieve, zoekende kant van Wayne Graham’s folkrock en Americana-universum benadrukte. “ISH” (2022) sluit prachtig aan bij zijn voorgangers en bewijst opnieuw waarom deze band een absolute insider-tip is. Wayne Graham brengt dit jaar in september hun langverwachte album “Bastion” uit. Er is een verschuiving geweest in de band en bij het label, met het nieuwe album dat uitkomt via Tyler Childers’ label Hickman Holler. Wayne Graham heeft een reputatie opgebouwd als een van de beste bands die de New Appalachian Sound vormgeven, naast onder andere Tyler Childers, John R. Miller en de Local Honeys. Wayne Graham maakt muziek die gevormd is door traditie, maar die ook bewust nieuwe, avontuurlijke klanklandschappen verkent. Wayne Graham is een pionier in dit genre en briljante architecten in deze beweging die uit de holler komt.
- support: Roofman
Weemoedige folksongs, die altijd een zekere indiefragiliteit hebben. Thijs van der Meulen alias Roofman heeft het bijzondere vermogen om mensen naar hem te laten luisteren. Zijn melancholische liedjes, die hij soms afbreekt met humoristische aankondigingen, hebben indrukwekkende melodieën en zijn in de beste zin van het woord intens. ‘De vreugde van verdriet’, zoals hij het noemt, lijkt mensen te raken. In een intieme setting slaagt hij net zo goed als in een grotere club wanneer hij met zijn band op pad is – het effect is hetzelfde, alleen de muzikale afwisseling en het volume zijn anders.
“Het schrijven van de liedjes heeft iets spiritueels voor mij”, zegt Thijs, verwijzend naar het feit dat de melodieën vrijwel altijd vanzelf komen. Zijn teksten gaan over het dagelijks leven, vermengd met de grotere dilemma’s waarmee een man van begin dertig te maken krijgt. Hij zwelgt overigens niet in zelfmedelijden, maar heeft de sterke wil om van melancholie iets creatiefs te maken. “Ik hou van de warme pijn, het mooie verdriet”, zegt hij. In rust, daar ligt de kracht.
