Swendeline
Welkom op de pagina van Swendeline, jouw gids voor culturele ontdekkingen in Dordrecht. Swendeline deelt haar insider tips en aanbevelingen voor de beste culturele activiteiten, evenementen en bezienswaardigheden in de stad. Of je nu op zoek bent naar unieke tentoonstellingen, gezellige cafés, bijzondere winkels of spannende evenementen, Swendeline weet precies waar je moet zijn. Laat je inspireren door haar verhalen en ontdek de verborgen schatten van Dordrecht. Met Swendeline als je gids mis je geen enkel hoogtepunt en beleef je Dordrecht op een bijzondere manier. Plan je volgende culturele uitje met de tips van Swendeline en geniet van alles wat deze prachtige stad te bieden heeft.
Vrijheid?
Swendeline naar de nieuwste tentoonstelling van het Dordrechts Museum
Liberte’, Vrijheid! Gepaard met gelijkheid en broederschap vormt dit het Franse motto. Met een dubbel gevoel stapte ik de zaal van het Dordrechts Museum in. Ik voelde weerstand bij het Franse motto. Voor wie is die vrijheid dan dacht ik. Tussen wie bestaat dat broederschap? Dat ter zijde: ik was nieuwsgierig naar de expositie aangezien Liberté gaat over de kracht van actievoeren, de macht van de burger en dus ook onze huidige tijd. Bovendien heb ik jaren aan het Scheffersplein gewoond en wist ik nog niet zoveel over Ary. Ik was benieuwd naar zijn achtergrond, het standpunt wat hij in die tijd als kunstenaar had ingenomen en hoe dit zich vertaalde op het doek.
Stilletjes bekeken mijn vriend en ik de grote werken. Los van dat Ary overduidelijk vakman was bleef mijn aandacht toch ook bij de mensen die de expositie bezochten. Ik vroeg me af wat er in hun omging. Konden zij de link leggen met onze huidige tijd? Waarin de politiek op knappen staat, het leven voor velen onder ons bijna niet (financieel) leefbaar is, ons gemak zoveel levens ergens anders op of zelfs de wereld kost. Hoe komt het toch dat we ‘de strijd voor vrijheid en gelijkheid’ in verleden tijd, zo kunnen bewonderen maar op het moment dat we er midden in zitten, de meesten van ons het niet zien. Voor mij zat daar de spanning in de expositie. Een spanning tussen bezoeker en het doek, tussen verleden en heden, tussen angst en moed, het hart en gemak. Een spanning die, als je het mij vraagt, niet genoeg kan worden benadrukt.
Sinds middelbare school niet meer geweest, zo zonde!
Toen ik jonger was groeide ik niet op met culturele uitjes. Pas later in mijn leven leerde ik over musea, musicals en (film) theaters. Dus toen ik verhalen hoorde over de komst van filmtheater ‘De Witt’ in Dordrecht, stond ik te springen.
Wanneer ik naar de film ga lees ik niets en kijk ik geen trailers. Ik kies en ga. Dit keer koos ik voor “Ama Gloria”. Bij binnenkomst viel meteen het prachtige interieur op. Het deed me denken aan een oude klassieke bioscoop, zo eentje met de ontelbare posters geplakt aan de muur. Goed, terug naar de film. ‘Ama Gloria’ is een coming of age film over de jonge Cleo en haar kindermeisje Gloria. In tegenstelling tot andere plekken waar ik ben geweest had ik hier genoeg tijd om in de zaal te blijven zitten om alles even te laten bezinken. En dat was nodig. Ik kwam met knalrode ogen van het huilen de zaal uit! Een film met weinig woorden maar ongelofelijk vol symboliek en liefde. Gelukkig kon ik me beneden nog even terug trekken in de stadsbrasserie. Vlak voordat ik wegging raakte ik aan de praat met een medewerker. Ze vertelde me dat er bij ‘De Witt’ niet alleen ruimte is voor film maar dat het ook dient als podium en een plek om een avondje te dansen! Iets waar onze stad naar snakt als je het mij vraagt.
In de avond ging mijn avontuur verder in de Schouwburg Kunstmin. Een theater wat bekend om het ontwerp van het gebouw in neo barok stijl. Eerlijk is eerlijk, ik was er sinds mijn middelbare schooljaren niet meer geweest en wat is dat zonde want ik snap het nu zoveel beter! Zodra je er binnen loopt voelt het alsof je je in een andere tijd bevindt. De velours rode stoelen, het marmer, de beeldhouwwerken en kroonluchters. Je kijkt er je ogen uit. Ik nam plaats in de grote zaal voor de voorstelling ‘Herman’. Ook een coming of age maar nu over een mid vijftiger die zijn weg probeert te vinden. Het ene moment lag ik dubbel van het lachen en het volgende was ik ontroerd. Na een drankje, liep ik Kunstmin uit met de belofte er vaker te komen. Hoe kan een mens immers zo van theater houden, er een dichtbij hebben en er niet langs gaan?
